06-10-2017: Met de trein door de White Mountains.

Vannacht nog eens goed geslapen en wanneer we de gordijnen opentrekken is het tot onze grote verrassing zwaar bewolkt en motregent het. Dit was niet voorspeld.

Tijdens het ontbijt stopt het met motregenen, het regent nu deftig door.
Het ontbijt dat bij de kamerprijs is inbegrepen is een continental breakfast en stelt eigenlijk niet veel voor. Gelukkig kunnen we American bijbestellen (tegen een schappelijke meerprijs).

Na het ontbijt besluiten we een rit met de 'scenic railway' te maken. Een oude gerestaureerde trein die een traject van zo'n 30,5 miles (heen en zelfde weg terug, dus 61 miles of 98 km) door oa het Crawfort Notch Statepark aflegt. Het is intussen weer droog en we zijn nog juist op tijd om een ticket te bemachtigen. Eigenlijk wilden we in de 'dome' zitten, iets hoger dan de normale wagon en met glazen koepel, maar deze blijkt maanden op voorhand al uitverkocht te zijn. Niet moeilijk, want maar 1 stuk voorhanden en er kunnen maar een man of 15 in. Wij mogen plaats nemen in de goedkoopste klasse.

Stipt 11:00 vertrekt de trein voor de 5,5 uur durende trip. Krakend en piepend komt hij langzaam op gang en de eerst 20 minuten zijn niet bijzonder te noemen. Daarna begint de beklimming van ca. 108 meter naar uiteindelijk 575 meter. Veel sneller dan looptempo gaat het niet, maar dat is ook helemaal niet nodig. Gaandeweg belanden we in een schilderachtig decor. We rijden tussen de bomen met regelmatig vrij zicht op de bergen rondom ons. 

Een gids vertelt voortdurend over de geschiedenis van de trein en omgeving en bevestigt wat we gisteren reeds vermoedden: de natuur heeft de laatste paar dagen een enorme sprong in de herfst gemaakt en de bomen in kleur gezet. Bovendien hebben we geluk dat het bewolkt is, want dan komen de kleuren het meest tot hun recht. We zullen haar maar geloven zeker en hopen dat ze niet hetzelfde verkondigt bij zonnig weer. Wat er ook van zij, we genieten met volle teugen van de kleurenpracht en kunnen het tweede doel van de reis afvinken.

Om 13:50 komen we aan op het hoogste punt: het stationnetje Crawford. Twee gebouwen langs het spoor - een winkeltje en de toiletten - en wat verderop de twee gebouwen van een lodge.

We krijgen hier 40 minuten de tijd om de benen te strekken, maar de grote hoop staat aan te schuiven aan... de toiletten.
Na de nodige foto's te hebben gemaakt wandelen we nog even naar de lodge, maar veel bijzonders is daar niet te zien.

Om 13:35 klinkt voor de zoveelste keer de hoorn van de trein - waar kennen we dat van? - en worden de laatste 4 mijl van de heenreis ingezet. We eten ons intussen een kleinigheid bij een beker koffie.

Het eindpunt, Fabyan station, is eigenlijk een 'wintersportoord'. Een verzameling chalets bij enkele skiliften. Hier worden de 2 locomotieven losgekoppeld, waarna ze via een parallelspoor naar de achterkant van de trein rijden die vanaf nu de voorkant wordt.

Wie wil mag uitstappen en kijken hoe dit gedaan wordt. We moeten wel tussen de twee sporen blijven onder toezicht van van twee conducteurs. Dit lijken wel 2 gendarmen, de ene die de gemoedelijke speelt terwijl de andere de strenge speelt.
Wanneer de locs voorbij zijn gereden ga ik op de sporen staan om wat foto's te maken met gevolg dat de kwaaie van op 50 meter afstand begint te schreeuwen en gebaren dat ik er af moet. Onmiddellijk daarop begint de goeie zich uitgebreid te verontschuldigen voor het gedrag van zijn collega, die intussen met rasse schreden op ons toegelopen komt. Hilarisch, maar je moet het meegemaakt hebben om het plaatje te zien. 

Peppie en Kokkie spelen hun spel tijdens de koppeling van loc en wagon nog een tijdje door en er wordt flink wat afgelachen.

Na dit intermezzo wordt de twee uur durende terugreis aangevat. De rugleuning van de zitbanken kan op simpele maar ingenieuze wijze aangepast worden zodat we weer in de rijrichting zitten.

Om 16:45 rijden we terug het stationnetje van Conway binnen. Deze bijna 6 uren zijn voorbij gevlogen. We hebben verschillende negatieve reviews gelezen over deze trip en misschien dat het tijdens de zomer inderdaad minder is, maar tijdens de herfst is het met de gekleurde bomen zeker zijn geld waard.

Hier in Conway schijnt inmiddels de zon weer uitbundig bij 20°, maar wij hebben heel de dag bewolkt weer gehad met af en toe een lichte bui.

We hebben nog anderhalf uur eer de zon ondergaat een dus rijden we nog even naar het Echolake waar een wandeling naar Cathedral Ledge vertrekt. Een wandeling van 2,5 uur met iets meer dan 200 meter hoogteverschil, die we morgen willen doen. Het meer ligt er verlaten bij en na een minuut of 10 houden we het hier voor bekeken. We kunnen ook met de auto naar Cathedral Ledge en dus rijden we daarheen om van de zonsondergang te genieten. Eens boven, een ferm steil stuk trouwens, hebben we een fantastisch overzicht op de omgeving. De zonsondergang zelf is minder omdat er weer wat bewolking is komen opzetten en de zon achter een berg verdwijnt eer ze echt onder gaat.

Op weg naar het hotel verrijden we ons nog maar eens, maar deze keer is dat een meevaller, want dit is een weg door de natuur in plaats van over de drukke weg door de agglomeratie en we komen toch aan de achterzijde van het hotel uit.

Hier ligt ook Jonathan's Seafood restaurant en we besluiten om daar te eten. Waarschijnlijk de laatste kans om nog eens kreeft te eten. En ook hier gaat de tent tussen 21 en 21:30 dicht.

Morgen gaan we dan toch maar niet die wandeling doen (zijn er nu immers al geweest) maar wordt het waarschijnlijk de grote 'scenic drive' door de White Mountains.