Rond 10:15 hebben we de dagelijkse ochtendroutine achter ons en kunnen we vertrekken. De route loopt voor een groot deel over de 'rijksweg' 302 en vrijwel parallel met het treinspoor. En toch zijn de uitzichten helemaal anders dan gisteren omdat het treinspoor vaak hoger gelegen is, terwijl de weg meer door het dal loopt.
Het eerste stuk tot in Lower Bartlett nemen we echter de weg die we gisterenavond 'per ongeluk' hebben ontdekt. Deze loopt zowat evenwijdig met de 302, maar mijdt het centrum van Conway en is minder druk.
Tegen 11:30 zien we een wegwijzer naar de Ripley Falls staan; 20 minutes, 0,5 miles. De kleine parking staat vol, maar iets verder is plaats genoeg langs de weg en dus parkeren we daar. Jas aan, hoed op en we zijn vertrokken. Al snel blijkt dat die 0,5 mile de afstand is tot de eigenlijke parking waar de wandeling van 20 minuten begint. Je moet het maar weten. Het wandelpad steekt het spoor over en daarna gaat het gestaag omhoog. Niet echt steil, maar we gaan er toch genoeg van aan het zweten om de jas weer uit te trekken. De waterval zelf is wel mooi maar we vinden ze, verwend als we zijn, niet spectaculair. Na de nodige foto's genomen te hebben gaat het via dezelfde weg weer terug naar de auto. We missen net de passage van de trein waar we gisteren in hebben gezeten (zien hem onder ons door rijden).
Om 12:55 stoppen we even aan de Silver Cascade die pal naast de 302 ligt. Ook weer mooi, maar niets bijzonders. Komt waarschijnlijk ook omdat er nergens grote hoeveelheden water door de beken en rivieren stroomt. Blijkbaar heerst hier al maanden een watertekort.
Om 13:10 stoppen we aan het Mount Washington Hotel & Resort, het reusachtige hotel dat gisteren vanuit de trein te zien was. Hier hebben blijkbaar historische ontmoetingen tussen de grootmachten plaatsgevonden en is er zelfs een bijzondere presidentiële oprit. En weer is het hier poepdruk (onderweg trouwens ook). We vermoeden dat het verlengde weekend hier ook wel een rol in speelt, maandag is het 'Columbusday', een feestdag. Nadat we een parkeerplaats hebben gevonden, wandelen we het hotel in. Dit is voor iedereen vrij toegankelijk en verdieping -1 is zelfs ingericht met verschillende winkels. Zoals het hoort voor het 'plebs' kopen we ons hier een koffie en een kleinigheid om te eten en zijn weer $19 armer. Op het terras buiten zit iedereen al aan de wijn en dus nestelen wij ons met onze koffie in een paar tuinstoelen op het gras met uitzicht over het golfterrein en de bergen erachter. De Mount Washington, met zijn 1.916 meter de hoogste berg van het noord-oosten, is - net als 60% van het jaar - in de wolken gehuld.
Tot nu toe hebben we het steeds droog gehouden bij een dreigende lucht, maar wanneer we om 14:10 verder rijden begint het toch te regenen.
Bij Twin Mountains gooien we de planning van de dag volledig om. In plaats van via Route 3 en het westen terug te rijden, nemen we de 115 en de 2 naar het noord-oosten om daarna de 16 aan de achterkant van Mount Washington te nemen. Je mag hier omgerekend 90 km/u rijden, maar dat is ons te snel om echt van de omgeving te kunnen genieten (ook al regent het nog steeds lichtjes). Het gevolg laat zich al raden: steeds weer een sliert auto's achter ons en dus gaan we regelmatig aan de kant om hen te laten passeren.
Bij Randolph vinden we een afkorting via een kleine en rustige binnenweg. Hier is ook een korte wandeling naar de Tripple Falls. Heen en terug nog geen kilometer door het bos en weer te weinig water in de beek om van een echte waterval te kunnen spreken. Aan de boomstammen in de bedding te zien kan het ook anders. Na een kwartiertje hebben we het hier ook weer gezien en gaat het dus verder via de binnenweg. de smalle weg levert wel nog enkele mooie plaatjes op.
Kort nadat we op de Route 16 zitten zien we een parkeer/picknickplaats met de naam Dolly Copp. We stoppen hier even, maar echt veel is er niet te zien. Toch zal deze plaats nog terugkomen vandaag...
Een kleine twee kilometer verder is er opnieuw een parkeerplaats waar een paar wandelingen vertrekken. Het is 16:00 en we hebben dus nog wel tijd om de Wilderness Boundary van 1.6 miles (2,5 km) te wandelen. Zelfs als het nog eens dezelfde afstand terug wandelen is. Via een houten hangbrug gaat het de rivier over en even verder staat een aanwijzing dat een gedeelte van het gebied afgesloten is. Het is echter niet echt duidelijk of dat ook voor onze wandeling geldt. We lopen dus in de richting van de pijl en het gaat mooi langs de rivier op. Zeker ogenblik buigt het pad naar rechts, van de rivier weg en we hebben dus de indruk dat we in een cirkel gaan lopen. Prima, 2,5 km rond dus. Ik heb wel Strava gestart voor het geval dat, maar heb er nog niet naar gekeken. Het pad wordt blijkbaar aangeduid met bordjes die in de winter een loipe aanduiden. En dan komt er een splitsing. Ik kijk eens naar mijn GSM en kom tot de ontdekking dat we helemaal niet in een cirkel aan het lopen zijn, maar steeds verder weg van de parking. Ondertussen 2,6 km, hetgeen dus kan kloppen met de aankondiging bij de start.
Annette begint te twijfelen en wil via dezelfde weg terug keren, maar wanneer ik de loipe blijf volgen, zie ik dat deze evenwijdig gaat lopen met de weg die we reeds hebben afgelegd. Zal dus uiteindelijk wel weer op het beginpunt uitkomen, vermits het een loipe is. Bij ons zou dat dus zo kunnen uitkomen, hier echter niet... ontdekken we wanneer het te laat is om om te keren, want dat zou betekenen dat we in het donker door het bos gaan lopen.
We horen geregeld auto's over de 16 rijden en 1 keer zelfs een sirene, dus het zal wel goed komen. Het pad van de loipe moet toch érgens uitkomen. Doet het uiteindelijk ook, maar niet waar we het willen hebben. Ik zie Annette inmiddels van alles denken wat ik hier niet durf schrijven en mijn opmerking dat ze beter naar mij had geluisterd en dezelfde weg terug had genomen doet daar geen goed aan 😅. Nadat we een dikke 6,5 km hebben gelopen - onze broekpijpen zijn inmiddels doorweekt van door de natte struiken te lopen - komen we bij schemering een koppel met een klein kind tegen. Van hen vernemen we dat we uiteindelijk bij de Dolly Cop Campground (daar heb je die naam weer) gaan uitkomen. Zij zijn zelf ook wat in de war door de afsluitingen, want van waar we nu zijn loopt de weg normaal naar de rivier tegenover de picknickplaats (en nog valt onze frank niet). Het blijkt nog dik 2 km te zijn tot aan de Campground en intussen is het zo goed als donker.
Op onze navigon (want die is intussen ook te hulp geroepen) zien we dat de weg van de camping naar de 16 leidt en plots herkennen we ons. Hier hebben we eerder vanmiddag nog een paar foto's gemaakt en dat is de weg die we als afkorting hebben genomen. Nu is het nog 'maar' dik 4 km. Om de moed erin te houden krijgt Annette een lager getal te horen 😀. Ondertussen komen we nog langs de Dolly Copp parkeer- en picknickplaats (jawel, die waar we drie uur geleden ook zijn geweest en die die door dat koppel werd bedoeld).
Uiteindelijk is het 19:10 en pikdonker wanneer we doornat -van de (angst)-zweet terug aan de auto komen. Gelukkig niet van de regen, want ik vrees dat ik dan bij thuiskomst een advocaat had moeten raadplegen 😂.
Tot onze stomme verbazing staan er nog een tiental andere auto's. En als we wegrijden staan op verschillende plaatsen langs de 16 nog meer auto's geparkeerd. Blijkbaar kun je hier meerdaagse tochten ondernemen. Dus áls ons iets overkomen was zou niemand het abnormaal hebben gevonden dat de auto op een afgelegen parkeerplaats stond...
Oh ja, onze korte wandeling was uiteindelijk 12,5 km lang met 302 hoogtemeters 😂. Over de hele dag komen we op een kleine 19 km.
Drie uur wandelen door de pure natuur en bij schemeringen en wat hebben we gezien aan wild? Juist, één (1) eekhoorns. Ik had toch minstens een ree verwacht, maar zelfs dat niet.
De rest van de terugweg zou waarschijnlijk mooie uitzichtpunten hebben opgeleverd als het niet donker was...
Om 20:00 zijn we terug op de kamer, snel een deugddoende douche nemen en dan eindelijk iets fatsoenlijks eten.
Met de auto hebben we 155 km gereden. Temperatuur lag heel de dag rond de 18°C en op een half uurtje regen na, is het droog gebleven.
Morgen verhuizen we weer en gaan we bij de Von Trapp's slapen. Ja, die van de Sound of Music.
En nu ben ik zo nieuwsgierig wat in die eerste reactie van jou stond :D
BeantwoordenVerwijderen