Aanvankelijk wilden we vandaag beginnen met een rondje rond Mirror Lake, hier pal voor de deur (de helling naar beneden niet meegerekend 😀), maar we besluiten toch weer wat anders te doen.
We gaan de Mount Jo Trail wandelen, 2,1 miles en 772 ft omhoog. Volgens onze 'unit converter' - die we hier tig keer per dag opstarten - 3,4 km en 235 m omhoog. Piece of cake.
We moeten er wel de auto voor nemen en onderweg worden nog enkele korte stops ingelast, want er moeten ook nog wat foto's worden gemaakt hè 😉.
Na nog een kort bezoekje aan het kleine visitorcenter, beginnen we om 11:40 aan het tochtje naar de top van de Mt. Jo. Na een goede honderd meter staat een klaptafeltje met het vriendelijke verzoek ons te registreren met naam, aantal personen, telefoonnummer, welke tocht en uur van vertrek. Straks moeten we ook nog aanvinken dat we terug zijn gekomen. Je zou haast beginnen denken dat dit een idee van Annette is 😂
Nog iets verder splitst het pad zich in het 'short path to the summit' en het 'long path to the summit'. We hebben op internet al gelezen dat we best de korte weg naar boven en de lange weg naar beneden nemen. En zo geschiedt.
Het pad gaat bijna recht op recht naar boven, over en tussen rotsblokken en -stenen die verdacht veel weg hebben van een rotslawine. Met mijn lange benen gaat het nog net, maar ik heb iemand met korte beentjes bij, en dus worden regelmatig handjes ter ondersteuning gegeven. Volgens Strava (die me op de terugweg in de steek zal laten), gaan we op een afstand van 600 m zo'n 150 m de hoogte in. Sommige stukken hebben een stijgingspercentage van 48%. De eigenlijke beklimming is maar een goede kilometer lang, dan een kleine 300 m bijna vlak en als kers op de taart een heel korte beklimming tegen de rots. Hier hebben ze twee ladders neergezet, anders kwam er niet veel volk boven.
Uiteindelijk bereiken we, badend in het zweet, de top om 12:40. Eén uur over anderhalve kilometer dus.
Piece of cake?...
De inspanning wordt echter goed gemaakt door het prachtige uitzicht dat we hier hebben. De top is een grote afgeronde rots en we blijven hier een half uur van de zon en rust (op een paar kwetterende Amerikanen na) genieten.
De terugweg verloopt dus via het langere traject dat echter ook nog steile stukken kent. Strava is in mijn broekzak intussen gaan rusten...
We zijn in ieder geval om 14:15 weer beneden aan de auto. Even een energiedrankje kopen en dan willen we nog een toerke om het Heart Lake maken. We dachten gezien te hebben dat dit mogelijk is, maar ofwel hebben we ons verkeken, ofwel zijn we te lomp om het wandelpad te vinden, maar om 14:45 zitten we terug in de auto, op weg naar Lake Placid.
Na een paar kilometer komen we voorbij het Olympic Jumping Complex, de twee skischansen en we besluiten hier even te stoppen. Voor $11 p.p. mogen we eerst met de stoeltjeslift en daarna met een gewone lift tot boven op de 120 m schans.
Maar eerst kijken we naar enkele springers op enkele lagere schansen. Na elke acrobatische sprong belanden zij in een... zwembad. Tof om te zien. Zij gebruiken trouwens aangepaste ski's met voor- en achteraan gaten in om de slag op het water te breken.
Daarna gaan we dus naar boven. Het hele stadion is een voorbeeld van vergane glorie. Twee maal werden hier de Olympische Spelen georganiseerd, in 1932 en in 1980. Sindsdien werd er blijkbaar niet veel meer veranderd en in 2010 werd hier de laatste internationale wedstrijd gehouden. Enkele jaren geleden vonden we het in Oberstdorf al gekkenwerk om van een schans te springen, en na vandaag blijven we daar bij.
Tegen 16:00 zijn we terug in Lake Placid en laat de honger zich toch een beetje voelen. We eten ons wat in de Lake Placid Pub & Brewery en wandelen daarna een klein stukje langs het meer.
Nadat we de auto terug aan het hotel geparkeerd hebben, trekken we te voet de 'stad' in Eigenlijk maar 1 straat, vol met winkeltjes en restaurants. Winkel in, winkel uit, wat foto's maken aan het meer en voor we er erg in hebben is het 18:30.
Hoog tijd om de heuvel naar het hotel op te klimmen om te douchen en daarna diezelfde heuvel weer af te dalen om te eten.
Dat doen we bij 'Smoke Signals' volgens TA de nummer 1 om te eten.
Gezellig drukke tent, lekker eten en zeker niet duurder dan al de rest (zelfs goedkoper dan het hotel). Wanneer we hier om 21:15 buiten komen, heeft het zowaar geregend, en aan de plassen te zien, nog geen klein beetje. Nu is het echter droog en helemaal niet koud, 16°.
We hebben vandaag trouwens meer zon dan wolken gezien en het was rond de 22°. Niet te geloven dat het morgen maar een graad of 10 zal worden en de nacht erop... -2! Het heeft hier afgelopen weken trouwens 's nachts al gevroren en dat is te zien aan de bomen; vele - en dan vooral de rode esdoorn - hebben reeds alle bladeren verloren.
We hebben dik 13 km gelopen vandaag en nog durft Samsung Health na 17.400 stappen te zeggen dat we actiever moeten zijn...
De auto heeft slechts 12 km gedaan.
Vandaag hebben we beiden regelmatig het gevoel gehad dat de vakantie er zo goed als op zit. En als je dan van het thuisfront nog eens een apje krijgt om je daaraan te herinneren, doet dat er geen goed aan 😉. Maar we hebben nog 2,5 dag eer het vrijdagavond is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten